W założeniu wprowadzenie powyższej regulacji ma służyć zabezpieczeniu przedsiębiorców przed dokonywaniem transakcji z podmiotami, których sytuacja finansowa jest wątpliwa. Czy jednak przepis ten w takiej formie, w jakiej ostatecznie został do Ordynacji podatkowej wprowadzony ma szansę na zrealizowanie tego założenia? Wydaje się to być wątpliwe, bowiem wniosek o udostępnienie powyższych informacji może być złożony wyłącznie przez kontrahenta podatnika, a zatem przez podmiot, który zawarł już z podatnikiem umowę. Nie wystarczy zatem zamiar dokonania transakcji z podatnikiem.
Natomiast rozwiązanie to może chronić kontrahenta przed wykonaniem umowy, które narażałoby go na potencjalną stratę. Będzie to możliwe przy wykorzystaniu instytucji powstrzymania się od świadczenia z umowy wzajemnej, która jest przedmiotem regulacji przepisu art. 490 Kodeksu cywilnego. Jeśli zatem, zgodnie z zawartą umową, kontrahent niewiarygodnego podatnika jest obowiązany spełnić świadczenie wcześniej, to może się powstrzymać z jego spełnieniem dopóki druga strona nie zaofiaruje świadczenia wzajemnego lub nie da zabezpieczenia. Przedmiotowe zaświadczenie zatem może stanowić odpowiedni dowód na potwierdzenie, że druga strona zawartej przez nas umowy znajduje się w wątpliwej sytuacji majątkowej, a w konsekwencji może chronić przedsiębiorcę przed skutkami wykonania umowy na rzecz niesolidnego partnera.