Zamawiający może naruszyć art. 7 ust. 1 i 3 i art. 8 ust. 1-3 ustawy Pzp w zw. z art. 11 ust. 4 UZNK oraz art. 96 ust. 3 ustawy Pzp, jeżeli nie przestrzega zasady jawności postępowania, która jest jedną z podstawowych zasad udzielenia zamówień publicznych. Ważnym przejawem tej zasady jest regulacja wynikająca z art. 96 ust. 3 ustawy Pzp, zgodnie z którą załączniki do protokołu (w tym przecież wyjaśnienia dotyczące ceny) udostępnia się po dokonaniu wyboru oferty najkorzystniejszej. Absolutnie więżące dla zamawiającego jest, że ograniczenie dostępu do informacji związanych z postępowaniem może zachodzić wyłącznie w przypadkach określonych ustawą (art. 8 ust. 2 ustawy Pzp), tj. gdy informacje zastrzeżone rzeczywiście stanowią tajemnicę przedsiębiorstwa oraz o ile wykonawca we właściwym czasie wykazał zasadność ich ochrony przed osobami trzecimi.
Przepis art. 484 § 2 k.c. należy do przepisów tzw. prawa sędziowskiego. Zawarta w nim norma prawna znajduje zastosowanie w sytuacji, gdy w świetle oceny przez sąd, danego stanu faktycznego można mówić o tym, że kara umowna w zastrzeżonej wysokości stała się już nieadekwatna.
Ustawodawca jako przesłanką posługuje się niedookreślonym elastycznym pojęciem „rażące wygórowanie kary”, tym samym zrezygnowano ze wskazania stanów faktycznych co do przesłanek uzasadniających miarkowanie kary umownej. W konsekwencji w każdej jednej sprawie indywidualnie uznaniu sędziowskiemu ustawodawca pozostawił ustalenie progu od którego kara stała się rażąco wygórowana.
Zniesienie przywilejów stanowych przyczyniło się do upadku ustroju feudalnego, w konsekwencji do rozwoju gospodarki rynkowej a także zmian w zakresie regulacji cywilnych, gdzie wolność umów i równość podmiotów prawa cywilnego stała się zasadą uczciwego obrotu gospodarczego.
Chociaż Europa uporała się z ostatnimi elementami feudalizmu już w XIX wieku, we współczesnej Polsce, gdzie Konstytucja oraz kodeks cywilny gwarantują zasadę wolności umów i równości podmiotów prawa cywilnego, wciąż nie możemy się uwolnić od takich ciągot, mocno ugruntowanych w epoce PRL. To wówczas równorzędność podmiotów prawa cywilnego zależała od tego czy pod jednej ze stron znajdowała się jednostka gospodarki uspołecznionej. W takiej sytuacji prawo w uprzywilejowanej pozycji zawsze stawiało własność społeczną i państwową, która podlegała szczególnej ochronie. Dziś oczywiście prawo jest równe dla stron stosunku cywilnoprawnego, co nie znaczy że powstał stan idealny. Oczywiście autor umowy cywilnej zawsze będzie starał się ją ukształtować w sposób korzystny dla siebie, ważne aby ze swoich praw nie korzystał rażąco nadmiernie. Tymczasem jeżeli spojrzeć na system zamówień publicznych w szczególności na przestrzeni ostatnich lat, to widać wyraźnie, że państwo ciągle nie zapobiega powstawaniu stosunków społeczno-gospodarczych, w których pozycję dominującą zajmuje strona publiczna.
Zgodnie z art. 586 ksh odpowiedzialności karnej podlega ten „kto będąc członkiem zarządu spółki albo likwidatorem, nie zgłasza wniosku o upadłość spółki handlowej pomimo powstania warunków uzasadniających według przepisów upadłość spółki”. Zatem zauważyć trzeba, że za niewypłacalnego, w myśl art. 11 ust. 1 prawa upadłościowego i naprawczego, uważa się dłużnika, jeżeli nie wykonuje swych wymagalnych zobowiązań pieniężnych. Przy czym art. 11 ust. 2 ustawy przewiduje, iż „dłużnika będącego osobą prawną uważa się za niewypłacalnego także wtedy, gdy jego zobowiązania przekroczą wartość jego majątku, nawet wówczas, gdy na bieżąco te zobowiązania wykonuje”. Zatem wierzyciel, który nie może wyegzekwować swoich należności, ma możliwość skierowania sprawy przeciwko członkom zarządu spółki dłużnika, na drogę postępowania karnego.
Odwołanie wniesione na oferty sklasyfikowane niżej niż oferta odwołującego się do Krajowej Izby Odwoławczej, czy też gdy oferta wykonawcy odwołującego się byłaby wyżej oceniona, gdyby nie jej odrzucenie lub wykluczenie tego wykonawcy z postępowania, wciąż budzi emocje. Zapewne dlatego takie próby nadal są podejmowane i nie jest to pozbawione sensu z punktu widzenia najlepiej pojętego interesu wykonawcy.
Ustawa o ochronie konkurencji i konsumentów sankcjonuje zawieranie pomiędzy przedsiębiorcami porozumień, których celem lub skutkiem jest wyeliminowanie, ograniczenie lub naruszenie w inny sposób konkurencji na rynku właściwym, rozumianym co do zasady jako rynek krajowy. Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy jako przykład wskazano uzgadnianie przez przedsiębiorców przystępujących do przetargu lub przez tych przedsiębiorców i przedsiębiorcę będącego organizatorem przetargu warunków składanych ofert, w szczególności zakresu prac lub ceny.
Przedsiębiorca będący zamawiającym, jest profesjonalnym uczestnikiem obrotu gospodarczego i nie może nie dostrzegać że okoliczności faktyczne współpracy z innym przedsiębiorcą–wykonawcą, mogą wywoływać skutki prawne, tj. rodzić zobowiązanie do zapłaty wynagrodzenia. Zamawiający nie może oczekiwać, że inny przedsiębiorca pracować będzie dla niego za darmo, czy że czynności dodatkowe, nie będą rodzić roszczeń o zapłatę.
W orzecznictwie ugruntował się pogląd, że dyspozycja art. 231 KPC powinna znaleźć zastosowanie wyłącznie w braku bezpośrednich środków dowodowych albo gdy istnieją znaczne utrudnienia dla wykazania faktu, a którego ustalenie jest możliwe przy zastosowaniu reguł logicznego rozumowania. Trzeba jednak zauważyć, że korzystanie z domniemania faktycznego nie może prowadzić do obejścia zakazów dowodowych.
Niepodpisane wydruki komputerowe, wydruki stron internetowych, czy korespondencja z poczty elektronicznej, chociaż nie stanowią dokumentu w rozumieniu art. 244 i 245 KPC, to zauważyć należy, iż w kodeksie postępowania cywilnego nie zawarto zamkniętego katalogu środków dowodowych i dopuszczalne jest skorzystanie z każdego źródła informacji o faktach istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, jeśli tylko nie jest to sprzeczne z przepisami prawa. Zatem wydruki komputerowe, czy korespondencja z poczty elektronicznej, mogą zostać uznane za dowód w procesie.
Zgodnie z treścią art. 483 § 1 k.c. można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). Przeważająco przyjmuje się, że zakres odpowiedzialności z tytułu kary umownej pokrywa się w pełni z zakresem ogólnej odpowiedzialności dłużnika za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania (art. 471 k.c.). Zatem, z tego punktu widzenia konstrukcja kary umownej nie opiera się na mechanizmie głównie gwarancyjnym, ale na ogólnych zasadach odpowiedzialności odszkodowawczej, co nie jest sprzeczne z tym, że zastrzeżenie kary umownej na wypadek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania nie zwalnia dłużnika z obowiązku jej zapłaty w razie wykazania, że wierzyciel nie poniósł szkody.